OBRAS EN EXPOSICIÓN

O proxecto de Laía Argüelles Folch para o MARCO reúne un conxunto de obras realizadas nos últimos dez anos, dende propostas abertas ou en proceso, ata a actualidade. Libros de artista, series, proxectos que toman como basee fotografías atopadas, e que mediante sutís intervencións sobre textos e imaxes, a través de diversos formatos e técnicas de impresión, van xerando novas lecturas.

De entre máis da vintena de obras que compoñen a mostra, poderíase trazar un fío condutor nun percorrido pola memoria, o tempo e o espazo, dende Cómo vivir (unha edición aberta iniciada en 2014) ata a máis recente Unha páxina, pasando por A flâneuse, que condensa boa parte das inquietudes da artista, ao igual que o libro de artista de diapositivas titulado 210 ou a serie Todavía sempre, que dá nome á exposición.

Cómo vivir, 2014, edición aberta [imaxe páx. 2]

Edición de 2014: impresión tipográfica sobre papel de 300 gr.
Edición de 2022: termoimpresión sobre papel de 300gr 15 x 10,5 cm (formato postal)

En Breve ensayo sobre la carta (Temporal, 2021) escribín: “Na mesma época comecei un proxecto a partir duns versos de Wisława Szymborska, que compuxen con tipos móbiles e imprimín sobre cartolinas do tamaño dunha postal. Fun enviando esas postais ad hoc a amizades, familiares e demais mundo afín. Xa que logo, daquela, como tantas outras veces, vivía fóra, a cuestión sobre a proximidade e a distancia, sobre o contacto, en definitiva, renovaba cada día a súa vixencia.

Aquelas persoas ás cales eu desexaba preguntar, de quen eu desexaba saber como vivir, estaban lonxe. Se estivesen preto, non lles preguntaría; ante unha pregunta de resposta imposible –ou posible só ao quedar sempre postergada– a intensidade do seu contido é directamente proporcional á discreción da súa forma. Non obstante, a ocasión permitiu a súa formulación como un intento dobre por romper esa distancia e mantela: a miña solicitude de recibir a resposta tamén por carta, e na dirección escrita no remite, implicaba que debiamos permanecer distantes”.

Una página, 2024
Libro de artista. impresión flexográfica en papel Colorplan 350 gr (exterior) e Munken Pure Rough 300 gr (interior). Edición de 150 exemplares numerados

Tal e como revela o colofón de Una página: “Unha noite soñei que tiña nas mans un libro que o meu pai me dedicara. Ao abrilo, lin este texto no final da primeira páxina, escrito coa súa letra en tres liñas e en inglés –un idioma que el non coñece. Días despois, tras contarlle o meu soño, pedinlle que escribise nunha folla en branco aquela frase que eu soñara”.

La flâneuse, 2021
Libro de artista: 200 fotocopias en b/n, caixa encadernada a man pola artista e termoimpresión

Durante un ano, unha fotografía da década de 1920 –retrato de rúa dunha muller paseante descoñecida— acompáñame en todo momento. Nos meus percorridos pola cidade, cada vez que paso por unha copistaría realizo fotocopias da devandita fotografía por anverso e reverso, coma se se tratase dun documento de identidade. Muller que pasea cun retrato dunha muller que pasea, etcétera. La flâneuse é unha posta en práctica do paseo, a compaña e o desexo de identificación, formalizada nun libro de artista de duascentas páxinas realizado ao longo de todo un ano, entre os veráns de 2020 e 2021: duascentas fotocopias (todas distintas) realizadas en duascentas copistarías (nunca a mesma) atopadas ao chou.

O arquivo como un corpus de toda esa circulación. Coa reiteración da fotocopia ata o esgotamento, e a acumulación de copias que acompaña o percorrido pola cidade, esta obra é o rexistro dunha extrapolación, a da propia escena da fotografía. Unha muller que camiña pola cidade é, por partida tripla, a muller da fotografía; tamén a artista, que percorre o espazo urbano nunha sorte de soñada identificación flâneuse; e, por último, a obra, continuidade do paseo a través do desprazamento da fotografía reproducida páxina a páxina, nunca no mesmo sitio sobre o espazo en branco do papel.

Co gallo da exposición Todavía siempre no museo, unha instalación en versión facsímile das duascentas páxinas de La flâneuse despregouse ao longo da galería, trasladando así a experiencia do paseo ao propio percorrido polo espazo da sala.

210, 2021
Libro de artista: 24 diapositivas en cor, visor a contraluz e caixa de conservación. 24,5 x 20 x 10 cm

Abrir unha caixa como quen abre unha porta: co título na portada, réplica en tamaño, cor e tipografía do cartel orixinal da entrada ao estudio. Vinte e catro diapositivas realizadas a partir de fotografía analóxica, que son unha selección de imaxes do interior do estudio 210 e das súas vistas, ao longo da estadía en residencia anual na Casa de Velázquez entre 2020 e 2021. Ao carón dun visor a contraluz nunha caixa de conservación, esta obra é, por unha banda, un exercicio de rexistro e, por outra, de conservación en si mesmo, tanto en materia como en forma. A diapositiva, como o soporte material máis estable para a imaxe, maniféstase ante a mirada cando a luz atravesa o visor. Así, sen visión periférica, cun ollo pechado e outro no visor, a mirada vese inmersa con todo o corpo nun espazo e un tempo que reaparecen.

Xunto ao libro de artista mostrado en vitrina, nesta exposición proxéctanse en bucle, e por vez primeira, as vinte e catro diapositivas que compoñen 210, permitindo o visionado completo das imaxes desta obra.

Todavía siempre, 2021
Fotografías, carta, nota e telegramas atopados. Serie de 7 dípticos. 32 x 44 cm c. u.

Todavía siempre establece entre dous tipos de expresión (imaxe e palabra) un diálogo entrecruzado sobre a ausencia e a desaparición por medio da montaxe, nun políptico de 7 pezas. Tomando inspiración no escenario acuático da lagoa Estixia, despréganse fotografías de corpos de auga, illotes ou beiras afastadas, inaccesibles. Tamén aparecen corpos que flotan facendo o morto, solpores e, acompañándoos, textos que revelan unha perda ou unha despedida.

Fotografías e textos comunícanse por montaxe, a través de saltos: cada díptico é unha proposta, pero tamén o espazo que ocupan dentro do seu marco os relaciona con aqueloutros textos ou fotos que se atopan no mesmo sitio pero noutro díptico. Deste xeito, todo o políptico está intercomunicado ao permitir que a mirada salte dunha parte a outra, sen punto final. No seu trasfondo, a dificultade de nomear a perda e a sospeita de que, acaso, só poida ser ata certo punto suxerida por defecto, a través do que queda no seu lugar.