“O proxecto que Bosco Caride presenta no MARCO de Vigo significa un cambio de orientación con respecto aos seus primeiros traballos ao mesmo tempo que a culminación duns intereses que iluminaron toda a súa traxectoria. Trátase dunha obra baseada nos matices de cor, pero que expresa tamén fondos contidos, que se entende como un espazo de meditación, o que a vincula a toda unha tradición contemporánea que vai do romanticismo aos monocromos de Mark Rothko.

Dende os seus inicios, o traballo de Bosco Caride soubo conciliar nunha fecunda síntese dualidades ou contrarios. Binomios que a historia da arte tratou habitualmente como incompatibles ou enfrontados: fotografía/pintura, forma/contido, beleza/sinistro, representación/abstracción...

Fotografía/pintura

Nas series realizadas na década de 2000, ‘Paisaxes construídas’ ou ‘Recordos da miña cidade’, Bosco Caride traballaba con óleos, acuarelas e grafitos, paisaxes e elementos urbanos inspirados en fotografías. Eran visións residuais e deshumanizadas, contaminadas polo desasosego, un pouco ao xeito do cineasta Michelangelo Antonioni. No seu momento, foron cualificadas, dun modo un tanto precipitado, de pop ou hiperrealistas. Non obstante, o interese destas series radicaba no modo en que o artista transformaba a fotografía en pintura.

No caso da obra que nos ocupa, ‘Indicios’, o procedemento é o contrario: case se diría que a pintura se converte en fotografía en virtude da mestría con que utiliza o aerógrafo. Efectivamente, este instrumento, unido ao emprego de papel fotográfico e aluminio como soportes, introducen unha ambigüidade intencionada entre imaxe fotográfica e pictórica.

Beleza/sinistro

Bosco Caride busca a beleza plástica. É un pintor que traballa e coida a forma e que entende a arte como o lugar da utopía. Pero nas súas obras hai tamén unha dimensión inquietante que se albisca polo reverso do cadro. O belo e o sinistro fúndense no seu traballo porque dende o romanticismo a condición da beleza moderna é a escuridade. Un horror velado, agochado tras as capas de pintura que envolven as súas paisaxes. Este xogo de veladuras e transparencias de Bosco Caride deixa presentir unha dimensión sinistra á que nunca se alude explicitamente, pero que está aí, sempre presente. Unha inquietude que tamén se manifestaba, aínda que de diferente xeito, nas desacougantes paisaxes urbanas antes mencionadas.

Representación/abstracción

As nubes son formas abstractas? Éo o fume? Os impresionistas, preocupados por transmitir directamente a experiencia visual, dirixíronse a estes motivos especialmente intanxibles, fugaces, como os reflexos da auga, a humidade do aire, a reflexión da luz nas superficies.. 

A pintura de Bosco Caride recupera esta problemática: os seus cadros de nubes ou fume, sen ningunha referencia espacial, motivo corpóreo ou horizonte, son representacións de fenómenos naturais? ou, pola contra, son formas abstractas? A audacia de Bosco Caride é manter este xogo entre a mímese e a abstracción, que tamén aparecía noutras etapas do artista, como no caso da serie ‘Refuxios’ (2008), na que recorría constantemente a estruturas modulares e fachadas en retícula coma se se tratase dun cadro de Mondrian.”

                                                                                          Jaume Vidal Oliveras, comisario da exposición

Jaume Vidal Oliveras é historiador e crítico de arte. Na actualidade é profesor de Arte Contemporánea na Universitat Autònoma de Barcelona, e colabora habitualmente como crítico de arte en El Cultural, entre outras publicacións.